christliche Artikel

پیوند نجات با داوری
رابطۀ نجات و داوری را می‌توان به رابطۀ ماهی با آب تشبیه کرد. ماهی تنها در محیط آب قادر است زنده بماند و خوراک و اکسیژن لازم را از منبع زیست خود به‌دست آورده، به رشد و کمال برسد. جدا ماندن ماهی از محیط زیستش خطر مرگ در پی دارد. آنچه باعث هلاکت ماهی می‌شود نه آب، بلکه دوری و جدایی از آب است. بودنِ آب باعث حیات، و دوری از آن موجب داوری و هلاکت است .انسان نیز موجودی است که برای داشتن رابطه دائمی با خدا و آشنایی با نجات او آفریده شده است. تا زمانی که انسان در ارتباط با خدا و نجات او زیست می‌کند، زنده می‌ماند و رشد می‌کند. اما به محض اینکه پا را از محیط الهی بیرون گذاشت، سرنوشت شومی را بر خود تحمیل می‌کند که همانا محرومیت از حیات الهی است. همان‌طور که آب برای ماهی حیات‌بخش است و فقدان آن مایه هلاکت، خدا نیز سرچشمه حیات بشری است و دوری و بیگانگی از او هلاکت و داوری را به دنبال دارد. مقصود خدا از ابتدا این بوده و هست که ما از حیات او بهره‌مند شویم. خدا تمام قدرت و نفوذ و تلاش خود را به‌کار می‌گیرد تا ما را در خود نگاه دارد و اگر از او دور افتاده‌ایم، دوباره ما را به سرچشمۀ حیات‌مان بازگرداند. اما بازگرداندن ما تنها از این طریق میسر می‌شود که دعوت نجات‌بخش او را با میل و اشتیاق بپذیریم. خدا هیچگاه ما را با زور مجبور به بازگشت نمی‌کند، زیرا می‌داند که زور و اجبار، انسان بودن ما را به‌مخاطره می‌اندازد و ما را به عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی تبدیل می‌کند. اگر اراده آزاد از ما گرفته شود، محبت کردن برای ما غیرممکن می‌گردد و کسی که توان دریافت و ابراز محبت را از دست بدهد از انسانیت ساقط شده است